artikel:
van 1940 tot 1945: Puttense weduwen: ‘Hard werken en het geloof hebben ons erdoor geholpen’.
door Cisca Dresselhuys
...
Ook Wim van de Poll (72jaar) is zo’n Puttense weduwe. Haar man en twee van haar broers werden weggehaald. Eén broer sprong onderweg uit de trein, de and kwam na de bevrijding terug uit Duitsland, maar haar man overleed er, al heel snel na de deprotatie. Ook mevrouw van de Poll bleef met vier jonge kinderen achter: de jongste was anderhalf, de oudste negen jaar.
Beide vrouwen zijn nooit hertrouwd. Ze hebben, nadat hun mannen waren weggevoerd eigenlijk alleen nog maar voor hun kinderen geleefd. ‘Dat was het enige dat nog zin aan je leven gaf. Je moest zorgen dat de kinderen zo goed mogelijk grootgebracht werden. Je moest vader en moeder tegelijk zijn’.
Mevrouw Van de Poll: ‘Ik heb daarna enkel nog maar voor de kinderen geleefd. ’s Ochtends dacht ik vaak ‘ik wou dat ik nooit meer hoefde op te staan’, maar dan hoorde ik een van de kinderen huilen en dan stond ik maar weer op’.
...
Toch herinnert Hennie Lodeizen-Van de Poll, de 40-jarige dochter van Wim van de Poll zich niet dat ze haar moeder vaak verdrietig gezien heeft in die jaren. Ze was bijna vier jaar, toen haar vader werd weggevoerd. Ze herinnert zich vrijwel niets meer van hem. ‘In het begin praatte mijn moeder heel veel over m’n vader en de deportatie. Ik denk dat ze dan een bepaalde toon in haar stem had, want mijn zusje hield altijd de hand voor moeders mond. Ze wist gewoon dat dat verhaal weer ging komen en dat wilde ze niet meer horen. Wij vonden het vervelend dat moeder steeds datzelfde verhaal vertelde. Moeder was altijd druk bezig, ze werkte eeuwig. Misschien was ze wel zo druk in de weer om haar verdriet de baas te blijven. Moeder is erg gesloten, ook wel wat koel, denk ik. Ze heeft ons eigenlijk nooit verteld hoe ze de dood van vader verwerkt heeft. Ze heeft wel eens gezegd dat ze er soms tegenop zag ’s ochtends op te staan. Voor zover wij als kinderen konden beoordelen ging moeder echt niet bij de pakken neerzitten. Daarom heb ik ook geen sombere jeugd gehad.’.
...
Hennie Lodeizen: ‘Ik hoor niet meer bij de kerk. Ik heb me officieel uit laten schrijven toen ik trouwde, een paar jaar geleden. Mijn broer en zusters gaan nog wel naar de kerk. Mijn moeder gaat nooit meer naar de kerk, al twintig jaar niet meer. Ze luistert zondags thuis naar een kerkdienst of naar gewijde muziek. Ze kan het niet opbrengen zo lang in de kerk te zitten. Dan krijgt ze erge pijn in haar nek en rug. Allemaal spanningen, denk ik. bron: oktober44.nl/putterse_vrouwen
|
|